Soms is de toestroom van nieuwe cd’s gewoon niet bij te houden maar wanneer er dan een voetnoot van een oude bekende bijzit zijn we uiteraard verplicht om die cd enkel plaatsje hoger te leggen in onze stapel.

Eéntje dat voldoet onder deze voorwaarden is ‘Seperation Street’ van Thomas Ford and the Dirty Harmonys. De voetnoot kwam van onze ‘pal’ Vince Lee al moet ik toegeven dat onze ‘Swa’ er juist een stapje vroeger bij was.

Thomas Ford is een nog onontgonnen mijn want deze ‘Seperation Street’ zit boordevol eigen materiaal. Thomas is een jonge talentvolle bluesmuzikant uit Engeland en heeft het spelen op de national steel  en de harmonica geleerd van zijn vader Ian Langsford (medeoprichter van The Legal Eagles). Met zijn debuutalbum ‘Seperation Street’ heeft Thomas al een klassieker in wording in de maak. Om zijn band ‘The Dirty Harmonys’ te vormen ging Thomas hulp vragen aan mannen die hun vak verstaan en kwam terecht bij Vince Lee en Al Wallis, beiden kennen we van het Vince Lee Combo maar ook zeker van de ‘Wildcards’, Englands hottest roots band!

Dat de stempel van Vince op deze ‘Seperation Street’ ligt merk door de stijl van spelen die er verscholen zit in deze 11 track lange CD. Ook het ‘poppy’ artwork is van de hand van Vince maar zeker de Harmony klanken zijn helemaal Vince Lee.

Thomas Ford is bezeten door de Delta blues en dat hoor je duidelijk wanneer hij slide of de nationaal steel bespeelt. Ook zijn ‘harmonica-blowing’ is bijzonder krachtig en bluesvol te noemen en wanneer je dan als jonge bluesbelofte alleen maar 2 covers gebruikt mag je stellen dat er talent in deze gast verborgen zit.

Opener is al een mondvol, ‘Richmanpoormanbeggarmanthief’ begint met zeer sterke slide en heeft een aanstekelijk ritme met de opzwepende ‘smoelschuif’ van Thomas en hier hoor je meteen dat Ford voor dit werk in de wieg is gelegd. Track #2 is van hetzelfde allooi en doet je al meteen hopen dat deze formatie al vlug naar ons landje wordt gehaald.

Deltamuziek met een 7-mans band moet natuurlijk gensters geven op een podium en wanneer Thmoas dan nog zijn zus Becca meevraagt om de backing vocals te verzorgen sta je al wat sterker want in hun thuisland staat Becca Langsford bekent als één van de betere vrouwelijke bluesstemmen.

Titeltrack ‘Seperation Street’ heeft een beetje New Orleans jazz in zich mee zeker wanneer Simon Dobson zijn trompet laat horen en met afsluiter ‘Human After All’ gaan we weerom maar kort back to the roots richting Delta. De twee covers die Thomas op dit prachtig album brengt zijn ‘Love in Vain’ van de meester Robert Johnson en ‘Hurt Like Mine’ van de Black Keys.

Zeer sterk album en een nieuw geluid dat ons verzekerd van nog jaren diepe rauwe Delta blues.

Thomas Ford plays National steel guitar, Harmony & Eastwood Airline electric guitars, blues harp and all vocals
Vince Lee (lead guitar, lap steel, banjolele & backing vocals)
Al Wallis (bass)
Becca Langsford (lead vocals & backing vocals)
Tim Langsford (drums)
Patrick James Pearson (fiddle, piano)
Simon Dobson (Trumpet)
Colin Morice (saxophone)